Hadacol Tremblers (B) support act: A Boy Named Johnny Honky Tonk Dendermonde (18-11-23) reporter & photo credits: Marcel info band: Hadacol Tremblers - A Boy Named Johnny info club: Honky Tonk Dendermonde © Rootsville 2023

Het weekend is al goed ingezet. Gisteren The Seatsniffers in Sint-Niklaas en vandaag op weg richting Dendermonde. Niet voor het Ros Beiaard maar wel voor het maandelijks optreden georganiseerd door de jonge wolven van Second Line in de befaamde “bunker” van de Honky Tonk Jazz Club.

Vandaag stond een “western en country night” op het menu met de komst van de geweldige Hadacol Tremblers, die er hun nieuwe plaat “Pills And Powder” kwamen voorstellen en A Boy Named Johnny, die de geest van “the man in black” uit de sixties nieuw leven kwam in blazen. Dus de Stetson opgezet, de boots aangetrokken en saddle up my pony !

De bunker was weer meer dan goed gevuld voor deze muzikale zaterdagavond en het was uitkijken naar de prestatie van de 2 bands die op de affiche stonden. De start van de avond werd gegeven door Hadacol Tremblers.

Hadacol Tremblers is een moderne combo uit Antwerpen, geïnspireerd op Western Swing, het geluid dat in de jaren dertig en veertig de dancehalls van Texas overspoelde. De mannen gingen de uitdaging aan om de sound van vroeger weer tot leven te brengen. Met trucjes op viool, gitaar, banjo, lapsteel en contrabas, wordt deze muziek hot, de nummers komen hard aan en dansen is onvermijdelijk, dat zou echter heel moeilijk zijn in de kleine bunker. Hun repertoire bestaat uit deuntjes van onder meer Bob Wills (de King of Western Swing), Milton Brown, de Farr Brothers of Merle Travis. Tijd voor een feestje dus.

Steven Hollanders (gitaar en zang), Kris Laukens (viool en zang), Jurgen De Wilde (banjo, gitaar, lapsteel en zang) en Kurt Lens (contrabas en zang), zijn het viertal dat hiervoor zou zorgen en tevens hun nieuwste schijf zouden voorstellen.

Met ‘Know How To Truck And Swing’ van The Modern Mounteneers werd de boel in gang getrapt en het was al direct swingen. Dat kon ook worden gezegd van ‘Everybody’s Truckin’. Met ‘Shine On Harvest Moon’ kregen we een melancholische klassieker voorgeschoteld waarbij de klanken van de viool een hoofdrol opeisten. Jammer dat er niet kon worden gedanst want ‘Texas Crapshooter’ van  The Farr Brothers, was daar als squaredans meer dan voor geschikt. ‘Beer Bottle Mama’ werd opgedragen aan de bevallige “barmoeder” van de joint en met ‘Cherokee Maiden’ volgde er eentje van Bob Wills.

Het viertal is duidelijk zeer goed op elkaar ingespeeld en ze amuseren zich kostelijk op het kleine podium van de Honky Tonk. Die vonken slaan over op het publiek dat enthousiast met de band meedoet. De leuke songs blijven komen met ‘Take Me Back To Tulsa’, Het New Orleans getinte ‘ Chinatown My Chinatown’; het swingende ‘Roll ‘em Dice’ en ‘Steel Guitar Rag’ waar Jurgen De Wilde zich op zijn lapsteel kon laten gaan. Het was genieten geblazen tot de laatste noot en die was weggelegd voor ‘Jesse Polka’.

De mannen mochten echter niet vertrekken want er werd duchtig gevraagd naar een meer dan verdiende bisser en dat werd ‘Goodnight Irene’ van Huddie Leadbetter ofte Lead Belly. Nummer gekend van hier tot in Tokyo en er werd natuurlijk stevig meegezongen. Alweer een dikke duim voor de prestatie van deze Hadacol Tremblers. Het viertal weet steeds het beste van zichzelf naar boven te halen en iedereen met een goed gevoel naar huis te sturen. Weg regen, weg slecht weer, dit is muziek die een mens zijn zorgen doet vergeten…

Na de, alweer, ferme prestatie van Hadacol Tremblers, maakten wij ons op voor een Johnny Cash-revival met A Boy Named Johnny, naam dat waarschijnlijk werd gehaald van de gelijknamige plaat door Cash uitgebracht in 2001. Cash is “hot”, bewijze de vele coverbands die je her en der wel kan meepikken, de ene al wat beter dan de andere. Over deze “A Boy Named Johnny” is echter heel weinig terug te vinden. Opzoekwerk bleek ook maar karige informatie terug te vinden, maar ik kon toch uitmaken dat de band bestaat uit Vlammeste Lammes (gitaar),  Koen Cardon (zang) en alter ego van Johnny Cash, Pieter Vanassche (drums), Sofie (zang) en alter ego van June Carter en Dimitri Van Cauwenberghe (gitaar). Ik was benieuwd want een streepje Cash, sla ik nooit af.

“Hello I’m Johnny Cash” zo klonk het alvorens ‘Folsom Prison Blues’ de zaak in te slingeren, op de voet gevolgd door het even bekende ‘Cocaine Blues’. Koen Cardon heeft een diepe basstem die wat aan The Man In Black doet denken en zijn muzikanten kennen hun stiel dat was duidelijk. De jukebox bleef Cash hits spuien met ‘Cry Cry Cry’, ‘Big River’ en ‘I Got Stripes’.

Tijd om June Carter op het podium te roepen, bij deze was het de bevallige Sofie die haar intrede deed op de bandstand alvorens aan te zetten met ‘Jackson’ gevolgd door ‘Time Are Waistin’. Ik moet zeggen dat deze dame een zeer goede stem heeft, ik vind het echter jammer dat ze haar tekst diende af te lezen. Echter werd dit later rechtgezet toen Koen liet weten dat ze inviel vanavond en ze pas enkele uren daarvoor de songs inoefende, het was haar bij deze dus vergeven. Het optreden kabbelde verder met ‘ I Walked The Line’ en ‘Long Legged Guitar Pickin’ Man’. En toen waren we aan het einde van het verhaal. We mochten nog kiezen wat we nog wilden horen maar uiteindelijk werd teruggegrepen naar een tweede maal ‘Folsom Prison Blues’, kregen we ‘Ring Of Fire’ en mocht Sofie nogmaals ‘Jackson’ laten horen.

Al bij al vond ik dit wel best ok, zonder het echter warm of koud van te krijgen. Eerlijk gezegd heb ik al betere Johnny Cash Tribute bands aan het werk gezien en dan denk ik bijvoorbeeld aan The Man In Black, maar het geheel was toch zeer genietbaar.

Ik denk dat iedereen die vanavond aanwezig was in de Honky Tonk heeft genoten van de muziek en met recht en reden, het was een zeer fijne avond. Goe bezig jongens en meisjes van Second Line !

Marcel